Sinema profesyoneli olmayıp da sinemanın kârlı, dolayısıyla yatırım yapmak için cazip bir sektör olduğuna kanaat getirenlerin sayısı günden güne artıyor. Gerçekten de, yapılan yatırım ile elde edilmesi muhtemel kâr ve bu kâra ne kadar kısa bir zaman dilimi içerisinde ulaşılabileceği düşünüldüğünde, sinema dünya üzerindeki en kârlı sektörlerden biri.
Masallarda lir çalan peri kızları vardır hani; tepkisiz kalamayacağınız muhteşem bir ezgi, peri kızlarının dayanılmaz güzelliği sizi yolunuzdan döndürmeye çalışır. Bir nevi sınavdır bu. Sinema sektörünün de, işdünyası için böyle tehlikeli bir cazibesi var.
Piyasa ekonomilerinde yatırımcılar istedikleri alana yatırım yapmakta serbesttirler. Yani piyasaya giriş ve çıkış serbesttir. Para kazanma veya kaybetme riski de tamamen yatırımcıya aittir.
Ben de merak ettim, sordum soruşturdum, kimlerin ağzı yanmış bu sektörden, kimlerin keyfi yerindeymiş diye.
Sinema sektörünün sektöre yatırım yapmayı planlayanlar için en büyük tehlikesi, bu uğraşın, yapımcılığın, yönetmenliğin tıpkı mühendislik, doktorluk gibi bir meslek olduğu gerçeğinin ihmal edilmesi oluyor. Şunu söylemeye çalışıyorum; para bir film yapmak için ihtiyaç duyulan şeylerden yalnızca biri. Para ile yetenek satın alınabilir, kiralanabilir; doğru kişiler doğru zamanda biraraya getirilerek istenilen neticeye ulaşılabilir; fakat bunu yapmayan, kısa yoldan büyük paralar kazanma arzusunda olan uyanık yatırımcılar için sinemanın güvenli sular olduğunu söyleyemeyeceğim.
Saadettin Saran başarılı bir işadamı. Tuttuğunu altın eden cinsten. Neye el atsa yüzü kara çıkmamış. Mazisinin verdiği güven ve şahsiyetinin bir parçası olan hırsı, günün birinde onu sinemada da başarılı olabileceğine ikna etmiş. “Yaparsam en iyisini yaparım”ı kendine ilke edinen Saran, Çanakkale Savaşı ile ilgili bir film yapmaya karar vermiş. İddialı demeçler vermeye başlamış arka arkaya. Mel Gibson ile Russel Crowe’u oynatacakmış filmde. Sadece bu iki oyuncunun maliyeti 30 milyon dolarmış ve film bugüne kadar yapılmış en pahalı yerli prodüksiyon olacakmış. Projenin senaristi de Turgut Özakman’mış.
Burada bir nefes alalım; “yapımcı” ile yapımcının farkı burada açık bir şekilde tezahür ediyor. Bir projeye doğru senarist seçmek, iyi senaristin kim olduğunu tespit edebilmek, iyi bir hikâyenin iyi bir senaryoyu beraberinde getirmeyebileceğini anlayabilmek bir yapımcılık yetisi. Turgut Özakman iyi bir oyun yazarı; geçmişte film senaryoları yazma konusunda denemeleri olmuş, fakat senarist dendiğinde akla gelen isimlerden birisi değil. Mel Gibson’ın oynaması temenni edilen bir sinema filminin senaryosunu Turgut Özakman’a emanet etmesiyle Saran’ın az evvel gözlerimizi kamaştıran yapımcılık vizyonu ikinci sınavında ikmale kalıyor.
Bir süredir projenin akıbeti ile ilgili Saran cephesinden ses çıkmıyor. Saran Film’in Çanakkale filminden evvel, çerez niyetine yapımcılığını yaptığı Kirpi isimli filmin de, oldukça yoğun bir reklam kampanyasına rağmen gişede büyük bir hüsrana uğraması heveslerini kırmış olabilir mi?
Bu konuya devam edeceğiz.
Yok mu bir babayiğit?
Sinema salonlarında film başlamadan evvelki uzun reklam kuşakları hepimizin canını sıkıyordur. Peki, tüm bu reklam kuşaklarının sahibinin, reklam yayınlanabilecek bu alanı reklam verene kiralayanın tek bir şirket olduğunu biliyor muydunuz? Fida Film. Yani neredeyse 45 milyon dolarlık bir reklam pastasını sadece bir şirket kontrol ediyor.
Reklam ile ilgili bütün mecralarda çetin bir rekabet yaşanırken, sinema reklamlarının neden sadece Fida Film’e terk edildiğini anlamak güç. Bundan birkaç yıl evvel yönetmen Abdullah Oğuz’un eski eşi Selay Tozkoparan’ın sahibi olduğu Energy Media AFM sinemaları ile yaptığı anlaşma işe AFM’nin sahibi olduğu salonlardaki reklam kuşağının kiralamasını yapıyordu, sonra o da sessiz sedasız bu işten çekildi. Çekilme sebebinin yaptığı işten para kazanamamak olduğunu zannetmiyorum.
Bu durum size de enteresan gelmiyor mu?
Taraf, 30.08.2009
