AK Parti Mardin Milletvekili Abdurrahim Akdağ’ın son açıklamasını eminim okumuşsunuzdur.
Akdağ, partisinin PKK’ya af konusunda bazı çalışmaları olduğunu; barış ortamının tesis edilmesi halinde genel affın gündeme gelebileceğini söyledi. Hatta bazı ayrıntılar da verdi. Örgüt üst yönetiminden 250-300 kişi üçüncü ülkelere gidebileceğinden; diğerlerinin ise demokratik ortama katılarak siyasal alanda faaliyet gösterebileceğinden söz etti.
Bu açıklamanın hemen arkasından Bekir Bozdağ’ın soru üzerine verdiği demeci okuduk. Bozdağ, hükümetin genel affa ilişkin bir çalışması olmadığını; söz konusu açıklamanın sadece Akdağ’ı bağladığını söylüyordu.
Ne var ki Akdağ sıradan bir isim değil. Kürt sorununun çözümüne ilişkin olarak, başbakanın talimatıyla Güneydoğu’da çalışmalar yürüten 5 AK Parti milletvekilinden biri. Yani bir bakıma AK Parti’nin Kürt politikasının oluşmasına katkıda bulunan isimlerden biri. Bu milletvekili, grubun bir haftalık temaslarının sonucunu değerlendirmek üzere bir basın toplantısı düzenliyor ve söz konusu açıklamayı yapıyor.
Akdağ’ın pozisyonu göz önüne alındığında kendi aklına estiği gibi konuşacak biri olduğunu söylemek zor. O zaman da AK Parti’nin, gerçekten de af konusunda bazı çalışmalar yaptığını ve Akdağ’ın açıklamasının da, kamuoyunun tepkisini ölçmek ve bu fikre “alıştırmak” üzere yapılmış danışıklı bir açıklama olduğunu düşünebiliriz.
Ben kendi payıma bu tür nabız yoklama ve psikolojik hazırlık çabalarının olumlu olduğunu düşünüyorum. Zira barış süreci ancak savaşan tarafların ve onların kamuoylarının barışa “ruhen” hazırlanmasıyla ilerleyebilir.
Bugün öyle bir noktadayız ki, savaşın bitmesini isteyen herkesin, kendi kamuoyunu atılacak adımlara psikolojik olarak hazırlamaya gayret etmesi; daha da önemlisi her iki tarafın da karşı tarafın ruh halini gözeterek, hassasiyetlerini dikkate alarak; barışmaya çalıştığı tarafın onurunu kırmadan ve tahrik etmeden davranmaya dikkat etmesi gerekiyor. Bu ruhsal hazırlığın en çetin ama aynı zamanda en gerekli noktalarından birisi de bir af ikliminin oluşturulmasıdır.
Çifte standart halkın vicdanına sığmaz
Türkiye hemen hemen her alanda çok büyük değişikliklerin yaşandığı bir geçiş süreci yaşıyor. Bu süreçte bir yandan kendi karanlık geçmişiyle hesaplaşmaya bir yandan da geleceğini kurmaya çalışıyor. Böyle bir dönemin köklü hesaplaşmalar yapılmadan ilerlemesi ne kadar imkansızsa; bu hesaplaşmaların bir noktada bitirilip karşılıklı affetme dönemine girilmesi de o kadar kaçınılmazdır. Zira toplumlar da yorulurlar; toplumlar ilanihaye geçmişleriyle uğraşamazlar; ilanihaye birbirleriyle hesaplaşarak yaşayamazlar. Bir zaman gelir ki, artık bu hesaplaşmaların bitirilip el sıkışma dönemine girme ihtiyacı hissedilir.
Bana kalırsa Türkiye için de artık borç ve alacak hesaplarını kapatıp el sıkışma dönemine girmenin zamanı yaklaşıyor. Bu durum, hesaplaşmanın yapıldığı iki alan için de söz konusu… Yani Türkiye kamuoyu hem halka şiddet uygulayan PKK’yla hem de halkın iradesini silah zoruyla devirmeye çalışan darbecilerle “hesabını bitirmek” ve yeni bir aşamaya geçmek zorunda. Halkın vicdanı bu noktada çifte standart uygulamamalı; şiddet suçunun iki türü arasında ayrım yapmamalıdır. Ben, PKK’nın silah bırakması ve darbe davalarının sonuçlanması ile birlikte söz konusu “yeni aşama”ya geçiş için uygun psikolojik ortamın doğacağını düşünüyorum.
Mahkemeler darbe yapmak ve darbe teşebbüsünde bulunmaktan yargılananlar hakkında kararını verdiği andan itibaren amaç artık hasıl olmuş; darbecilik yargı tarafından mahkûm edilmiş ve suçlu ile suçsuz birbirinden ayrılmış olacak.
İşte bu nokta aynı zamanda, girdikleri çıkmaz yolun bedelini zaten otuz yıldır çok ağır ödemiş olan PKK’lılara ve yıllardır tutuklu kalarak ve rütbelerini kaybederek zaten yeteri kadar ceza çekmiş olan darbecilere karşı affediciliğimizi göstermenin de zamanı olabilir.
Bütün mesele, kamuoyu vicdanının halkın iradesine karşı şiddete başvurma yolunun artık geçmişte kaldığına inanmasıdır. Ancak o zaman yeni bir defter açılabilir.
Bugün, 18.05.2012
