Geçen yüzyılın başında, en kötü senaryo gerçekleşti.
Hoyrat bir kuşak, her şeyi kırıp döktü.
1920’lerin başında, kırılanı yapıştırabilmek için bir umut vardı.
Anadolu’da kurulan Meclis, geçmişten ders alarak hasarı tamir edebilir, kırılanı yapıştırabilirdi.
Ama bu olmadı.
Çeşitliliği ve özgürlükçü sesleriyle ilk Meclis tasfiye edildi. Cumhuriyet’e geçildi, “cumhur” siyasetten kovuldu.
İttihat Terakki geri gelmişti.
Kemalist rejim, bırakın eski kırgınlıkları gidermeyi, kırılmamış olanı da kırdı.
İslami kesimler, Kürtler, Aleviler, gayrimüslimler “kamusal alan”ın dışına sürüldü.
Kürt Sorunu hiç yaşanmayabilirdi. Seksen yıllık bu acılı tarih olmayabilirdi. Böyle olmak zorunda değildi.
Ama oldu.
Milliyetçilik ayrımcılık demekti ve ayrımcılıkdevlet politikası oldu.
Etnik, dini, siyasi çeşitlilik kötü görüldü ve olağanüstü renkli bir ülkede “homojen toplum yaratmaya” kalkışmak gibi korkunç bir proje uygulandı.
Sonuçta, yüz yıl boyunca, huzursuzluk eksik olmadı bu ülkeden.
Yazının devamını Star Gazetesi‘nden okuyabilirsiniz.
