PKK ve müzakere süreci üzerine yazıp çizenlerin büyük bir kısmı, konunun muhataplarının ne dediğinden ve sahadaki gerçeklikten bağımsız olarak kendi niyetleri etrafında temennilerini kaçınılmaz gerçeklermiş gibi takdim etmeye devam ediyorlar. PKK’nın devrimci halk savaşından yeniden müzakere sürecine dönüşü, şiddetten vazgeçmek istemesinden veya yüzlerce masum insanı öldürmesinden duyulan vicdan azabından veyahut siyasi projesinin değişerek Türkiyeli olmasından kaynaklanmıyor. PKK, çatışma sürecine ilişkin hiçbir özeleştiri yapmıyor. PKK’nın ne istediği, neden yeniden müzakere sürecine dönmek istediği tartışılmadan ve PKK’nın şiddetten vazgeçme kararı ortaya konulmadan yapılacak müzakere çağrılarının hiçbir anlamı ve kıymeti yok.
PKK’nın Stratejik Değişimi
Bu bağlamda PKK’nın kendi stratejisinde çok önemli bir değişikliğe gittiği görmezden gelinerek sağlıklı bir analiz yapılamaz. PKK, Arap baharı, başarısız devletler ve Suriye’deki PYD bölgesi örneklerinden hareketle, meseleyi çatışmanın çözümü literatürü yerine sosyal hareket literatüründen beslenen bir çizgide tanımlamakta ve bu çerçevede çözüm aramaktadır. Bu çözüm Türkiyeli bir çözüm değil, Türkiye’nin çözülmesi üzerine kuruludur.
HPG Apollo Akademiler Komutanlığı üyesi Medet Serhat, özyönetimi, otonomi olarak tanımlayarak devletten ayrılma projesi olduğunu söylüyor: “Şu anlamda ayrılma projesidir, toplumu devletten koparıyor, toplum üzerinden devlet denetimine son veriyor. Devletin tüm kurum, kuruluş ve zihniyet yapılanmalarından ayrılma projesidir.” ( Özgür Gündem 5 Şubat 2016)
HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş Demokratik Toplum Kongresi’nin projesini, bu otonomi anlayışına paralel bir şekilde takdim ediyor. “…Türk devlet yapılanmasına alternatif demokratik ulus, konfederal örgütlenme ve özerkliğe dayalı devlet modelinin çerçevesini çiziyor.” ( Özgür Gündem, 30 Aralık, 2015)
Otonomi Kopuş Anlamına Geliyor
Çatışmanın çözümünün çoğu zaman yapıcı olmasa da en nihayetinde barış çalışmaları literatürüne dâhil edilebilecek bir alan olması, bu noktada akılda tutulmalıdır. Hâlbuki sosyal hareket literatürü, temelinde mevcut toplumun “otonomi” kavramıyla alternatifine ve devlet karşıtı karakterine işaret etmektedir. Yani sosyal hareket söylemine geçişle PKK, kendisini geleneksel olarak toplumundan ayrılan sosyal bir dalga gibi ve daha da önemlisi devlet karşıtı bir sürecin temsilcisi olarak tanıtmaya soyunmuştur. Bu da sürecin sonunda kaçınılmaz olarak kopuşu beraberinde getirmektedir.
Sosyal hareket literatürüne atıfla PKK’nın şuan tartışılan stratejisi, devletle sürekli çarpışarak kaybedeceğinden, devletle yaşanan çatışmalarda her defasında hareketin kendisini pazarlıkla kurumsallaştırmaya çalışmasıdır. Şiddet kolundan arzu ettiği sonucu elde edemeyen örgüt, bu şekilde reformcu, kurumsallaşmacı ve pazarlıkçı bir karakterle ilerlemeyi planlamaktadır.
Muhtemel bir müzakere süreciyle PKK, hem hareketin zafer yolunda bir sonraki aşamaya geçtiği konusunda sosyal tabanını ikna edebilecek hem de dışarıya örgütün kapasitesinin henüz bitmediği ve bu süreçte pazarlık yaparak ilerleme kaydetmeye devam edileceği yönünde bir söylem inşa edebilecektir.
Kendisini bu şekilde tanımlayan bir hareketin literatürde başarısız olmasının iki yolu vardır. Birincisi güçlü demokratik hukuk devleti nosyonuyla hareketin eylem kapasitesinin küçültülmesi ve baskılanabilmesidir. İkincisi devletin, harekete örgütsel kapasite ve moral bir toparlanma kazandırabilecek pazarlık süreci fırsatını tanımamasıdır… Türkiye’de bir kısım medya ve aydınların PKK ve HDP’nin ikili dili karşısında, muğlaklığın ardına sığınarak Türkiye kamuoyunu ikna etmeye değil, PKK ve HDP’nin Türkiyeli, demokratik ve siyasi bir seçeneği kabule ikna etmeye yönelmesi gerekiyor. Aksi halde siyasi söylemi, toplumsal şartları ve devlet kapasitesini şiddetle değiştirmeye çalışan PKK, demokratik hukuk devletinin otoritesiyle yüzleşmeye devam edecektir.
Yeni Yüzyıl, 19.04.2016
http://www.gazeteyeniyuzyil.com/makale/pkk-cozum-degil-turkiyenin-cozulmesini-istiyor-2048
