Bu komisyon kendini ne sanıyor!

Van depremiydi, Atatürk tartışmalarıydı, deniz otobüsü eylemiydi derken yeni anayasa çalışmaları cephesindeki vahim bir gelişmenin yeteri kadar üstünde duramadık.

Oysa, gelişme o kadar vahim ki, yıllardır kurduğumuz “yeni anayasa” hayalimizin üstüne bir bardak soğuk su içmemizle sonuçlanabilir.

Mesele, Anayasa Uzlaşma Komisyonu’nun çalışma tarzından kaynaklanıyor.

Uzlaşma Komisyonu üyeleri oturmuşlar, nasıl bir yöntemle çalışacaklarına dair 15 maddelik bir metin çıkarmışlar. Bir anlamda kendi çalışma yönetmeliklerini yapmışlar. Cemil Çiçek de bunu övüne övüne açıkladı.

Buna göre, bütün kararlar uzlaşma komisyonunu oluşturan bütün siyasi parti temsilcilerinin oybirliğiyle alınacakmış. Bu kadarı da yetmemiş; komisyondan çıkacak metin (eğer çıkabilirse), Genel Kurul’da yani Meclis’te de değiştirilemeyecekmiş!

Şimdi de komisyon vesayeti mi?

Ben bu kadar komik bir durum ne duydum, ne gördüm!

Bu Komisyon kendini ne sanıyor? Ne cür’etle kendisini Meclis’in üzerinde bir yere koyuyor? Biz seçimlerde bu komisyona mı oy verdik? Meclis üzerindeki ordu vesayetini, yargı vesayetini kaldırmak için yıllardır mücadele ettikten sonra şimdi bir de Uzlaştırma Komisyonu vesayetiyle mi uğraşacağız?

Anayasa’nın nasıl değiştirilebileceği mevcut anayasada yazıyor. Ve orada oybirliğinden bahsedilmiyor. Peki nasıl oluyor da bu komisyon, anayasanın bir hükmü değiştirerek, kendi kendine hüküm ihdas edebiliyor?

Anayasa dediğimiz şey, esas olarak hukuki değil, siyasi bir metindir. Bir rejimin en üst siyasi metnidir. Ülke rejiminin temel karakteri, vatandaş-devlet ilişkisinin tanımı, devletin ve bütün devlet kurumlarının yapısı ve birbirleriyle ilişkisi, kuvvetler ayrılığı prensibinin somutlanışı, özgürlüklerin tanımı ve güvenceye alınması, hepsi ama hepsi anayasayla belirlenir. Şimdi siz kalkıyor anayasayı değiştirmek için, bütün siyasi partilerin bu temel siyasi metin üzerinde oybirliği sağlamasını şart koşuyorsunuz. Her biri farklı dünya görüşlerine, ideolojik ve siyasi çizgilere sahip partiler nasıl olur da bir metin üzerinde oybirliği sağlayabilir?

Böyle bir şey olsa olsa tek parti diktatörlüklerinde ya da darbe meclislerinde mümkün olabilir.

Bizde olacak olan ise, uzayan müzakereler, bitip tükenmeyen kavgalardan sonra komisyonun hiçbir iş yapamadan dağılmasıdır.

Siyasi bedeli AK Parti öder

CHP’nin ve BDP’nin bu acayip çalışma yöntemini güle oynaya kabul etmesinde şaşılacak bir şey yok. Çünkü zaten her ikisi de açıkça karşı çıkamadıkları anayasa değişikliğini kendilerini fazla teşhir etmeden baltalamaktan başka bir şey düşünmüyorlar.

Ama AK Parti’ye ne demeli? Cemil Çiçek nasıl kabul etti böyle saçma bir “çalışma yöntemi”ni? Yoksa onlar da ipe un sermeye mi çalışıyor? “İşte bakın, biz elimizden geleni yaptık, ama uzlaşma sağlanamadı, herkes de ille de uzlaşmayla olsun diyordu, dolayısıyla yapacak bir şey kalmadı” demeye mi hazırlanıyor? Çiçek’in pazar günü TRT Haber’deki konuşmasını bu endişeyle dinledim.

Ve ne yazık ki, korkumun boşa olmadığını gördüm.  “Komisyonda oybirliği sağlanamazsa ne olur” sorusuna cevaben şöyle dedi Çiçek: “Elbette bu durumda çıkarttırmayanların ödeyecekleri siyasi bir bedel vardır. Bunun da bir müeyyidesi olur” Kastettiği şey, CHP, MHP ya da BDP’nin ödeyeceği siyasi bedeldi. Eğer işler bu şekilde çıkmaza girerse, yeni bir anayasa yapılamamasından kamuoyunun muhalefeti sorumlu tutacağını ve onların da bunun siyasi bedelini sandıkta ödeyeceğini söylüyordu.

Ama bence fena yanılıyordu.

Zira bu halkın yarısı AK Parti’ye oy verirken, ona bu yüzde ellilik gücü Anayasa’yı çıkarmak için kullansın, diye verdi. İstenilen değişiklikleri Meclis’ten çıkaramazsa da referanduma götürsün diye verdi. CHP’nin, BDP’nin ya da MHP’nin keyfini beklesin diye değil. Uzlaşma Komisyonu’nu Meclis’in üstüne çıkarsın, Meclis’in elini kolunu bağlasın diye hiç değil…

Bu yüzden de hem hükümet hem de AK Parti bilmeli ki, yeni anayasa işi yattığında, siyasi bedel ödeyecek biri varsa o da AK Parti’dir.