Bir ülkede sandıktan umudunu kesen ciddi bir kitlenin varlığı kaygı vericidir. AK Parti karşıtı kitle, böyle bir duygudan sıyrılmış gibi görülüyordu. Ne darbe olmuş, ne yargı ne de ekonomik kriz defterini dürebilmişti AK Parti’nin, ama Kılıçdaroğlu’nun genel başkan olmasıyla bu işi siyaset yoluyla halledebileceklerini düşünmeye başlamışlardı. Ancak şu sıralar yeniden ‘eski model’e dönüldüğünün işaretleri var.
Hikâye şu: AK Parti sekiz yıldır iktidarda, Türkiye büyük bir değişim yaşıyor. Askerî bürokratik vesayet ve onun sivil uzantılarının ülke üzerindeki hegemonyaları bitiyor. Değişimin taşıyıcı aktörü rolünü oynayan AK Parti’ye halk desteği her seçimde artıyor. ‘Derin’ iktidarı halka rağmen uhdesinde toplamayı ve tutmayı başaranlar demokratikleşme, küreselleşme ve sivilleşme süreçlerinin iktidarlarını erittiğini görüyorlar.
Direniyorlar, ama bu, süreci durdurmaya yetmiyor. Anayasa Mahkemesi, AK Parti’yi kapatmaya kalktı, olmadı. Abdullah Gül’ü Meclis’e seçtirmemek için anayasayı iğfal ettiler, ama güçleri milli iradeye yetmedi. Meclis’in büyük çoğunlukla gerçekleştirdiği anayasa değişikliğini hukuka aykırı olarak iptal ettiler, ancak daha kapsamlı bir değişikliği halk referandumla kabul etti. Cumhuriyet mitingleri adı altında darbenin psikolojik altyapısını hazırlamaya kalkıştılar ama darbeyi yapacak askerleri bulamadılar. Ergenekon şebekesi çöktü, Balyoz kendi kafalarına indi, Kafes’e kendileri girdi. Kısaca siyaset ve hukuk dışı yollarla ‘bu iş’i başaramadılar.
Siyasete döndüler; CHP’nin Baykal liderliğindeki performansı yeterli değildi. Lider değiştirildi. 2009 yerel seçimlerinde Türkiye’de kendi çapında bir hava yaratmayı başaran ve CHP’nin İstanbul’daki oyunu % 34’e çekmeyi başaran Kılıçdaroğlu-Tekin ekibine parti teslim edildi.
Medya da işlevini gördü; küskünler CHP’ye dönüyor, hem dindarlara hem de Kürtlere ulaşmaya çalışan ‘yeni CHP’ devreye sokuluyordu.
Bu arada anayasa değişikliği referandumu çıktı karşılarına. Bunu fırsat olarak görenler de oldu; genel seçim provası olacaktı referandum. Üstelik anayasa, AK Parti karşıtı bloku oluşturmak için partizan olmayan ‘doğru’ bir zemindi. MHP ve BDP de saflara katılacak, AK Parti sonrası Türkiye için öngörülen ‘koalisyon’ sergilenecekti. Böyle de oldu.
Ama bütün kamuoyu manipülasyonlarına rağmen hesap ters tepti. Değişim bloku % 58’i bulunca AK Parti’nin seçimler yoluyla iktidardan düşürülmesi projesi zora girmeye başlamıştı. Kılıçdaroğlu’nun liderlik performansı beklenenden geriye düşmüş, MHP’yi baraj korkusu salmıştı. CHP kurmaylarının bile açıkladıkları hedef % 35’ti. Zaten kamuoyu araştırmaları da umutları iyice kırıyordu.
Sonuç; AK Parti karşıtı kamp daha şimdiden haziran seçimlerinden umutlarını kesmiş durumda. Bütün hazırlıklar haziran sonrasına göre yapılıyor. Yeni strateji, Türkiye’yi yönetilemez hale getirmek ve ardından…
Dolayısıyla meşru siyasetten çekilip farklı bir oyun kurmak istiyorlar. Öğrenci olayları ile ilk işaret fişeği atıldı. Dün sahneye DİSK sürüldü. Silivri’yi ellibin kişiyle basmak, sokak sokak, mahalle mahalle direnişe geçmek boş fikirler değil. Meclis çalışmalarının meşruiyetini sorgulamak, Tunus ve Mısır üzerinden halkı sokağa çağırmak bu bağlamda anlamlı. 27 Mayısçıların ‘direniş hakkı’ lafını ağzına dolayanlar niyetlerini faş ediyorlar. Bir yandan da AK Parti’yi 27 Mayıs öncesinde olduğu gibi muhalefete karşı ‘sert’ tedbirler almaya zorluyorlar ve zorlayacaklar ‘zorba’ bir hükümet görüntüsü vermesi için.
AK Parti çok rahat bir seçime gidiyor. Seçimi alacağı adeta garanti. Dolayısıyla sertleşmenin, hırçınlık göstermenin, telaşlanmanın bir alemi yok. Yapılması gereken; siyaseti sertleştirmek isteyenlere prim vermemek, sokağa çağrılan ve çıkan kalabalıkları hoşgörüyle yönetmek ve darbeci çetelerin üstüne gitmeye devam etmek…
Mesele haziran seçimleri değil; asıl, seçim sonrasını yönetmek önemli. Bir seçimi daha kaybederek demokrasiye ümidini tamamen tüketenlerin son hamlesine hazır mısınız?
Zaman, 04.02.2011
