MİT krizi ile birlikte ortaya çıkan tabloya birçok açılardan bakıyoruz.
Polisin ve savcıların açısından baktığımızda gördüğümüz haklı ve haksız noktalar var.
MİT ve hükümet açısından baktığımızda hak verdiğimiz ve eleştirdiğimiz noktalar var.
Olayın siyasi boyutu var, hukuki boyutu var.
Yargının çalışmasının yürütme tarafından tıkanması ya da açılması açısından baktığımız zaman ilkesel olarak söylenecek şeyler var.
Devletin “kendi adamlarını korumaya alması” açısından baktığımızda savunmamız gereken ilkeler var.
Hükümet-Gülen Hareketi çatışması tezine karşı söylenecek şeyler var.
Karşı karşıya olduğumuz kriz, günlerdir bütün bu açılardan tartışılıyor, irdeleniyor. Ama hiç bakılmayan, hiç dikkate alınmayan bir başka boyutu daha var bu olayın: Bütün bu olan bitenler, ortaya saçılan olgular ve iddialar karşısında Kürtler ne hissediyor?
Öyle ya; bütün bu kriz özünde Kürt meselesi etrafında dönüyor diyoruz. Bazı MİT mensupları akla ziyan eylemlerini KCK içinde gerçekleştirmişler. MİT’in PKK’yla yürüttüğü görüşmeler deseniz, bütün Kürt halkının kaderini yakından ilgilendiriyor.
Öyleyse, bu krizden MİT nasıl etkilenir, yargı nasıl etkilenir, hükümet nasıl etkilenir, muhalefet nasıl etkilenir, Gülen
Cemaati nasıl etkilenir, Ergenekon davası nasıl etkilenir diye tartışıp dururken, bir de Kürt halkı nasıl etkilenir; okuyup izledikleri karşısında neler hisseder diye düşünmek gerekmez mi?
Osmanlı’dan bu yana…
Mesela, Van’da PKK kırsalı için eleman toplayıp dağa gönderen ve 20 kişinin örgüte katılmasını sağlayan KCK’lının MİT elemanı çıkması karşısında, o 20 gencin anne babası ve çocuklarını dağa kaptırmaktan korkan bütün anne babalar, o çocukların PKK değil devlet tarafından kandırılıp ölüme gönderildiği gerçeği karşısında ne hisseder?
Mersin’de onlarca eylemin düzenleyicisi olan ve birçok terör eylemine karışan KCK sorumlusunun MİT elemanı çıkması karşısında, o eylemler yüzünden bacak kadar çocukları gözaltına alınan, tutuklanan, fişlenen ya da yaralanan aileler devlete karşı ne gibi duygular duyar?
Kürtlere yıllardır “KCK’nın ne kadar Kürt düşmanı bir örgüt olduğunu” anlatan devletin aslında KCK’yı kendi elleriyle kurduğunu öğrenmek nasıl bir travma etkisi yapar Kürtler üzerinde?
Barışa susamış milyonlarca Kürt, MİT’in PKK’yla yaptığı görüşmeleri nefesini kesip büyük bir umutla izlerken, MİT’in aslında Öcalan’ın “halk savaşı başlatın” talimatını Kandil’e taşıdığını öğrendiğinde ne hisseder? Bütün bu görüşmelerin amacının PKK’yı seçim sonrasına kadar oyalamaktan başka bir şey olmadığını fark ettiğinde ne düşünür?
Ve yarın öbür gün Uludere’deki katliamın ardından da MİT çıkarsa, kim nasıl baş eder bunun Kürtler arasında yaratacağı yıkıcı etkiyle?
Osmanlı’dan bu yana olduğu gibi, devletin yine oyun içinde oyun tezgâhladığını, kendisini bir kere daha kandırdığını düşünmez mi? “Yine devletin oyununa geldim. Bu defa dürüst davranacağına güvenmekle ne büyük hata yaptım” diye pişman olup dizlerini dövmez mi?
Kürt halkına provokasyon
Şurası açık ki, KCK içine sızan MİT, giriştiği kirli oyunlarla sadece KCK’yı değil, Kürt halkını da provoke etmiştir. Bu örgüte yakınlık duyan, kenardan sempatiyle izleyen ya da kitle eylemlerine katılan yüzlerce genci de provoke etmiştir.
MİT krizi dolayısıyla yapılan zarar-ziyan hesaplarında asıl kaale alınması gereken zarar da buradadır işte.
Oysa Kürt meselesinin çözümünün anahtarı, güven tesis etmekti. Birinci ve en kritik mesele Kürtler’in devletin değiştiğine, artık devlete güvenebileceklerini sağlamaktı. Oysa bu yaşananlar, devletin Osmanlı’dan bu yana süregelen hileye, hurdaya, provokasyona, gizli pazarlıklara, böl ve yönet politikalarına dayanan çizgisinin bir türlü değişemediğini bir defa daha ortaya koydu ve Kürtler’in tarihi güvensizliğini depreştirdi.
Bundan sonra Kürt sorununu çözmeye kalkışanlar MİT’in verdiği bu güven erozyonunu nasıl tamir edecekler, bilmiyorum.
