Sayıları bini bulan bir akademisyen grubu aşağıda bazı parçalarını aktardığım bir bildiriyi imzalayıp kamuya açıkladı:
“Türkiye Cumhuriyeti; vatandaşlarını Sur’da, Silvan’da, Nusaybin’de, Cizre’de, Silopi’de ve daha pek çok yerde haftalarca süren sokağa çıkma yasakları altında fiilen açlığa ve susuzluğa mahkûm etmekte, yerleşim yerlerine ancak bir savaşta kullanılacak ağır silahlarla saldırarak, yaşam hakkı, özgürlük ve güvenlik hakkı, işkence ve kötü muamele yasağı başta olmak üzere anayasa ve taraf olduğu uluslararası sözleşmeler ile koruma altına alınmış olan hemen tüm hak ve özgürlükleri ihlal etmektedir.
Bu kasıtlı ve planlı kıyım Türkiye’nin kendi hukukunun ve Türkiye’nin taraf olduğu uluslararası antlaşmaların, uluslararası teamül hukukunun ve uluslararası hukukun emredici kurallarının da ağır bir ihlali niteliğindedir.
Devletin başta Kürt halkı olmak üzere tüm bölge halklarına karşı gerçekleştirdiği katliam ve uyguladığı bilinçli sürgün politikasından derhal vazgeçmesini, sokağa çıkma yasaklarının kaldırılmasını, gerçekleşen insan hakları ihlallerinin sorumlularının tespit edilerek cezalandırılmasını, yasağın uygulandığı yerde yaşayan vatandaşların uğradığı maddi ve manevi zararların tespit edilerek tazmin edilmesini, bu amaçla ulusal ve uluslararası bağımsız gözlemcilerin yıkım bölgelerinde giriş, gözlem ve raporlama yapmasına izin verilmesini talep ediyoruz.
Devletin vatandaşlarına uyguladığı şiddete hemen şimdi son vermesini talep ediyor, bu ülkenin akademisyen ve araştırmacıları olarak sessiz kalıp bu katliamın suç ortağı olmayacağımızı beyan ediyor, bu talebimiz yerine gelene kadar siyasi partiler, meclis ve uluslararası kamuoyu nezdinde temaslarımızı durmaksızın sürdüreceğimizi taahhüt ediyoruz.”
Akademisyenlerin ülke meselelerine hassaten Güneydoğu’da yaşanan drama duyarlı olması şart. Bildiri bu yönüyle müspet. Bununla beraber, alandaki geçeklerden kopuk, önyargılı ve tek taraflı. Olgulardan çok vehimlere dayanıyor ve işine yaramayan vakaları görmezden geliyor.
Adı geçen operasyonlar ne zaman ve niçin başladı? Hendekler kazılmış ve mahalleler silahlı PKK’lılarca işgal edilmemişken sırf bölge halkına eziyet olsun diye mi operasyonlara girişildi? Yani bir tarafta ağır silahlar kullanan güvenlik güçleri öbür tarafta elinde çakı bile bulunmayan “sivil vatandaşlar” mı var? Eğer öyleyse nasıl oluyor da günlerdir mahalleler tam kontrol altına alınamıyor? Çok sayıda güvenlik görevlisi ve PKK karşıtı vatandaş hayatını nasıl kaybediyor?
Halk savaşı isteyen, savaşı şehirlere taşıyacağını ilan eden, çatışmasızlığı bitiren ve seri cinayetler işleyen, mahallelere hendek kazan ve ilçeleri işgal etme planları uygulayan PKK’nın olaylara hiçbir dahli yok mu? PKK bölge halkını hangi hakka dayanarak günlük hayatından kopartabiliyor? Bölge halkı hendeklerle akamete uğratılmış bir hayat mı sürmek istiyor?
Devlet vatandaşlarına şiddet uyguluyor deniyor. Hangi vatandaşlarına? Eline silah almış, mahalle halkını kendine esir etmiş, talimatlarına uymayanları öldüren vatandaşlarına mı? Devletin görevi masum vatandaşlarını korumak için bu kriminal tipleri etkisiz hâle getirmek mi, mahalle halklarının kaderini onların eline teslim etmek mi?
Çoğu soldan gelen bu akademisyenlerin problemi şiddeti prensip olarak dışlayamamaları. Sevdikleri şiddet var sevmedikleri şiddet var. Bu yüzden bildiride PKK şiddeti ve PKK’nın suçları konusunda tek satır yok. Demek ki PKK bir azizler hareketi; tarihinde cinayet, katliam zulüm hiç bulunmuyor.
Barışı gerçekten sevenlerin ne yapması gerektiği belli. PKK şiddeti her halükârda kınanmalı ve dışlanmalı. PKK/HDP çizgisi demokratik meşruiyete ve mücadeleye davet edilmeli. Hükümetten demokratik siyasetin önünde kalan son engellerin de ortadan kaldırılması talep edilmeli.
Bu bildiri, maalesef, ne imzacıların demokrat ve barışsever olduğunu gösterir ne de problemin çözümüne bir katkıda bulunabilir nitelikte…
Yeni Yüzyıl, 13.01.2016
http://www.gazeteyeniyuzyil.com/makale/akademik-korluk-mu-onyargi-mi-898
